زندگی خانوادگی

پدر و مادر بودن در یک کشور جدید

آمدن به یک کشور جدید هم برای بزرگسالان و هم برای کودکان یک تغییر بزرگ است. گاهی اوقات ورود به جامعه جدید برای کودکان نسبت به بزرگسالان آسان تر است. کودکان اغلب زبان را سریع تر از بزرگسالان یاد می گیرند. این امر می تواند منجر به تغییر نقش ها در خانواده شود. بزرگسالان می توانند در تماس با جامعه به فرزندان خود وابسته شوند. کودکان می توانند مسئولیت والدین خود را به عهده بگیرند و کارهای را ترتیب دهند که والدین نمی توانند. این مسئولیت خیلی بزرگ است که به یک کودک داده می شود. برای مثال، کودکان نباید در تماس با ادارات، بخش مراقبت های صحی و مکتب برای والدین خود ترجمه کنند.

مهم است که والدین دربارهٔ جامعۀ که خانواده به آن وارد شده است، بیاموزند. در این صورت این امکان وجود دارد تا آنها به والدین مصمم و توانا مبدل شوند تا بتوانند یک محیط امن را برای فرزندان خود ایجاد کنند. والدینی که از قوانین، معیارها و سنت های جامعه جدید آگاهی داشته و آنها را درک می کند، راضی بوده و احساس بهتری دارند. هرگاه حال والدین خوب باشد، این موضوع بر صحت و رشد کودکان نیز تأثیر مثبت می گذارد.

سرپرست بودن

برطبق قانون، کودکان باید تا سن ۱۸ سالگی سرپرست داشته باشند. این سرپرست کودک است که حق قانونی ومکلفیت مراقبت ازکودک را دارد و مسئولیت قانونی کودک تا رسیدن به ۱۸ سالگی را برعهده دارد. معمولاَ والدین کودک، سرپرست کودک می باشند. سرپرست ها مکلف اند در صورت که فرزندان شان به سطح لیسه (جمنازیوم) تحصیل می کنند، تا سن ۲۱ سالگی از آنها حمایت مالی کنند.

سرپرستی مشترک به این معنی است که سرپرست ها دارای مسئولیت مشترک در برابر کودک می باشند. آنها باید باهمدیگر در مورد چیزهایی که در بارۀ کودک ارتباط می گیرد، تصمیم بگیرند. افرادی که دارای سرپرستی مشترک می باشند، دارای حقوق و مکلفیت های یکسان می باشند، حتی اگر با هم یکجا زندگی هم نکنند. هر دو سرپرست همچنان حق دارند عین اطلاعات را در مورد فرزند خود، از کودکستان، مکتب، بخش مراقبت های صحی، ادارۀ امور خدمات اجتماعی، پولیس و سایر ادارات دریافت کنند.

اگر والدین در هنگام تولد فرزند با همدیگر ازدواج کرده باشند، به طور اتومات سرپرستی مشترک فرزند را دریافت می کنند. البته این تنها در صورت صدق می کند که والدین دارای جنسیت های حقوقی متفاوت باشند.

اگر والدین ازدواج نکرده باشند یا هر دو زن باشند، فردی که فرزند را به دنیا آورده است به طور اتومات سرپرستی تک نفری را دریافت می کند. سرپرستی تنها، به این معناست که صرفاَ یکی از والدین مسئولیت فرزند را به عهده دارد. زوج هایی که ازدواج نکرده اند باید یک فورم را در مورد مشخصات والدین دیگر فرزند خانه پُر یا تکمیل نمایند. این کار در محکمه خانواده در همان شهرداری که در آن زندگی می کنید انجام می شود. زوج می تواند به شکل همزمان برای سرپرستی مشترک کودک درخواست کنند.

آن قانون که مسئولیت والدین و سرپرست ها را درقبال فرزندان شان بیان می دارد، قانون والدین نامیده می شود. این قانون درسال ۱۹۵۰ به اجرا درآمد. در آن زمان تقریباً همه خانواده ها شامل یک مادر، یک پدرو یک یا چند فرزند بودند. این موضوع بر نحوه نگارش قانون تأثیر گذاشت. اما خانواده ها می توانند متفاوت به نظر برسند و فرزندان می توانند به روش های متفاوت بوجود بیآیند. به طور مثال، یک خانواده می تواند از بیشتر دو والدین تشکیل شده باشد، در حالی که بر اساس قانون یک کودک می تواند صرفاَ یک یا دو والدین حقوقی داشته باشد.

هر دو، پدرو مادر برای فرزندان خود مسئولیت دارند

این مهم است که هر دو والدین درمراقبت و رشد کودک سهیم بوده و در تصمیم گیری های مربوط به کودک مشارکت کنند. در کنوانسیون کودکان آمده است که کودکان حق دارند هر دو والدین خود را داشته باشند.

این موضوع برای تمام دوران رشد کودک، از بدو تولد تا رسیدن به سن ۱۸ سالگی اعتبار دارد.

والدین برای فرزندان خود دارای مسئولیت مشترک می باشند، حتی اگر آنها یکجا با هم زندگی نکنند. این واقعیت که والدین مسئولیت برای فرزندان شان دارای مسئولیت مشترک می باشند باعث می شود که کودک احساس بهتری داشته باشد، بهتر پیشرفت کند و رابطه بهتری با والدین خود داشته باشد.

رابطه میان والدین هم برای سلامتی کودک مهم است و هم برای سلامتی تمام خانواده. مهاجرت به یک کشور جدید می تواند روی این روابط تأثیر بگذارد. بحث دربارهٔ زندگی روزمره و والدین بودن، شیوۀ است برای تقویت رابطه میان والدین.

علاوه بر والدین، ​​ممکن است بزرگسالان دیگری هم باشند که برای صحت و رشد و پیشرفت کودک مهم هستند. به طور مثال پدر کلان ها و مادر کلان ها، سایر اقوام، معلمان، مربیان، دوستان والدین یا کارکنان مکتب می توانند ازاهمیت زیادی برخوردار باشند.

تربیت یک فرزند ـ مهمترین وظیفه در جهان

والدین بودن و یا این که شما یک شخص بزرگسالی باشید که در نزدیکی یک کودک قرار دارد، می تواند هم بهترین و هم دشوارترین کار در زندگی باشد. چیز های زیادی وجود دارد که بالای شما به عنوان والدین تأثیر می گذارد. اضطراب، نیازهای ویژه کودکان، خواسته های دیگران و رویداد های دشوار در زندگی می توانند باعث شوند تا شما خود را ناتوان احساس نمایید. این که شخص نیاز به حمایت داشته باشد یک چیز کاملاَ طبیعی است. هیچ کس بی عیب و نقص نیست و برای اینکه در زندگی کودک، یک والدین یا بزرگسال خوب باشید، ضرور نیست که یک انسان بی عیب و نقص باشید.

کودکان نیاز داردند تا حمایت، امنیت و عشق را احساس نمایند و همچنان این که توسط پدر، مادر و سایر بزرگسالان مورد احترام قرار بگیرند. چگونگی تربیت کودک برای اعتماد به نفس، احترام به خود و رفتار کودک از اهمیت زیادی برخوردار است. کودکان به عوض امر و نهی، بیشتر به عشق نیاز دارند. کودکانی که پرورش امن و محبت آمیز را بدست می آورند، راحت تر از عهده درس های مکتب بدر آمده و معمولاَ در بزرگسالی از سلامتی خوبی برخوردار می باشند.

راهنمایی کودک و بلی و نه گفتن به چیز های مختلف در زندگی کودک بخشی از مسئولیت والدین است. اما هرگاه اجازه دادن به کودک و یا باز داشتن او، در تضاد با حقوق او قرار داشته باشد، والدین هرگز نباید این کار را انجام بدهند.

کودکان برای درک و کنترل احساسات خود به کمک بزرگسالان نیاز دارند. برای مثال یک بزرگسال باید در این مورد به کودک توضیح دهد که چرا او به چیزهای خاصی نه می گوید.

همچنان باید به کودکان فرصت داده شود تا در فعالیت های مختلف که توسط مکتب یا دیگران تنظیم می شود، سهم بگیرند. هم کودکان و هم بزرگسالان از این که بخشی از جامعه جدیدی هستند که در آن رشد کرده و زندگی می کنند، احساس خوبی دارند.

روال و مقررات در زندگی کودک

کودکان هم می خواهند و هم حق دارند تا با شما به عنوان والدین در مورد مقررات و روال زندگی صحبت نموده و با شما مشارکت داشته باشند. این مقررات می تواند در مورد خواب، بازی های کمپیوتری، کارهای مکتب، برس نمودن دندان ها، ورزش، خوردن غذا و نوشیدنی یا محدودیت هایی در مورد الکول و تنباکو باشد. خوب است تا پدر و مادر در مورد برخی موضوعات با همدیگر صحبت نمایند تا بتوانند روال و قوانین مشترکی را برای فرزندان خود تعیین کنند. اما ما همه متفاوت هستیم. روال، قوانین و محدودیت ها باید با شخصیت، سن و بلوغ کودک سازگار ساخته شود.

شما منحیث والدین نیز باید فرزند تان را حمایت نمایید تا رشد نماید، مسئولیت بگیرد و بتواند کار های خودش را انجام بدهد. کودکان ممکن است گاهی اوقات به حمایت و کمک های بیشتر نیاز داشته باشند. مانند ایجاد آرامش، کمک برای کار های خانگی یا حمایت در روابط. از فرزند خود درباره دوستانش بپرسید و مراقب باشید هرگاه کودک تنها به نظر برسد یا با دوستانش قهر کرده باشد.

منع استفاده از خشونت علیه کودکان

در سویدن در صد سال اخیر دیدگاه در مورد پرورش کودک، تغییرات زیادی کرده است. در آغاز قرن بیستم، بسیاری از والدین خیلی سخت گیر بودند و مهم بود که کودکان از بزرگسالان اطاعت کنند. لت و کوب فرزندان شان برای بسیاری از افراد بخشی طبیعی تربیت فرزندان بود. اما از سال ۱۹۷۹ببعد، در سویدن همه انواع خشونت علیه کودکان ممنوع شده است.

کودکانی که در معرض خشونت قرار می گیرند، خطر زیاد وجود دارد که هم بلافاصله بعد از حادثات و هم در جریان رشد و بزرگسالی دچار مشکلات جسمی و روانی شوند. به طور مثال ممکن است برای کودک ایجاد روابط امن با افراد دیگر دشوار بوده و به مشکل بتوانند احساسات خود را کنترل کند. حتی کودکان بسیار خردسال نیز با قرار گرفتن درمعرض خشونت یا تجربه آن آسیب می بینند. قرار گرفتن در معرض خشونت همیشه به معنی توهین جدی به اعتماد به نفس کودک است.

مرخصی والدین – بودن در منزل با کودکان

این که شخص در مرخصی والدین قرار دارد به این معنی است که شما از تحصیل یا کار مرخص می باشید تا از کودک تان مراقبت نمایید. هنگامی که شما در مرخصی والدین قرار دارید، می توانید ازصندوق بیمه اجتماعی معاش مرخصی والدین را درخواست کنید. این یک تعویض پولی است برای این که شما نمی توانید کار کنید یا تحصیل نمایید.

معمول اینست که هر دو زنان و مردان در مرخصی والدین قرار داشته باشند، اما تعداد زنان که در مرخصی والدین بسر می برند در مقایسه به مردان بیشتر است. به منظور تشویق مردان بیشتر برای گرفتن مرخصی والدین، روزهای معاش مرخصی والدین وجود دارد که یک سرپرست نمی تواند آن را برای سرپرست دیگر کودک واگذار کند. اما اگر شما تنها سرپرست کودک هستید، حق دارید خود تان از همه روزهای مرخصی والدین (به تنهایی) استفاده کنید.

فعالیت ها برای افرادی که در مرخصی والدین هستند

اگر می خواهید افرادی را که در مرخصی والدین هستند ملاقات کنید، فعالیت های مختلف وجود دارد که می توانید آنها را در مدت زمان مرخصی والدین انجام دهید.

والدین بودن یک نوجوان

یک نوجوان به فردی گفته می شود که بین ۱۳ تا ۱۹ سال عمر دارد. دراین سنین تعداد زیاد نوجوانان بیشتر مستقل می شوند. آنها می توانند درباره هویت خود، این که چه کسی هستند و چگونه می خواهند باشند، بیشتر فکر کنند. شما به عنوان یک پدر و مادر یا سرپرست باید فرزند نوجوان خود را حمایت کنید. مهم است که به فرزند نوجوان اجازه بدهیم خودش تصمیم بگیرد تا بیشتر مستقل شود. بگذلریید تا فرزند نوجوان شما در تصمیم گیری در این مورد که کدام مقررات باید اعمال شود، مشارکت داشته باشد.

اکثریت کودکان در سنین بین هشت تا ۱۴ سالگی به بلوغ می رسند، اما این می تواند زودتر و دیرتر نیز اتفاق بیفتد. بلوغ دوره ای است که بدن از کودکی به بزرگسالی رشد می کند. دختران اغلب زودتر از پسرها به بلوغ می رسند. این معمول است که نوجوانان به تمایلات جنسی و بدن خود فکر کنند. به فرزندتان در مورد UMO.se و YOUMO.se که ویب سایت های معلومات دربارهٔ بدن، سکس و صحت برای همه افراد که بین ۱۳ تا ۲۰ سال سن دارد، بگویید. فرزند شما همچنان می تواند با بخش مراقبت های صحی برای شاگردان یا کلینیک جوانان صحبت کند.

اگردروالدین بودن خود به حمایت نیاز دارید یا درمورد نوجوان خود نگران هستید، می توانید درخواست کمک کنید. شما می توانید به طور مثال با بزرگسالان دیگر صحبت کنید، در گروه های والدین مشارکت کنید یا با بخش مراقبت های صحی برای شاگردان، کلینیک جوانان یا مرکز خدمات صحی تماس بگیرید.

شیوه های مختلف زندگی و تشکیل خانواده

معیارها و اعتقادات ما بیان می دارند که یک خانواده باید چه شکل خاص را داشته باشد. به آسانی می توان تصور کرد که یک خانواده از یک مادر و یک پدر و یک یا چند فرزند تشکیل شده است. اما برای زندگی مشترک، شیوه های مختلف وجود دارد. به طور مثال همه زوج ها نمی خواهند دارای فرزند باشند و یا یک خانواده می تواند از والدین همجنس تشکیل شده باشد.

طلاق

جدا شدن از یک فرد می تواند دشوار باشد، حتی برای کسانی که با هم ازدواج نکرده اند اما با هم زندگی می کنند، مانند افراد sambo یا همزیست. زندگی ناگهان تغییر می کند و بسیاری از تصمیم های عملی باید گرفته شود، خصوصاَ اگر خانواده دارای فرزند باشد.

طلاق و جدایی در میان افراد که دارای فرزند هستند می تواند گاهی اوقات به نزاع در مورد مسکن و معاشرت با فرزندان منجر شود. اگر شما والدین نمی توانید با هم توافق کنید و به حمایت نیاز دارید، می توانید به محکمه خانواده شهرداری مراجعه کنید. شما می توانید هم قبل از جدایی و هم در جریان زمان جدایی، حمایت بدست بیآورید.

اگر می خواهید جدا شوید باید با محکمه ابتدائیهٔ در شهرداری محل که در آن ثبت دفتر احوال نفوس هستید، تماس بگیرید. محکمه ابتدائیه یک محکمه است. بعد شما برای جدایی درخواست می نمایید. به آن طلاق نیز گفته می شود.

شما و شریک زندگی تان می توانید یکجا با هم یک فورم را تکمیل یا خانه پری کنید. در سویدن، می توانید از فردی که با او ازدواج کرده اید جدا شوید، حتی اگر هر دو مایل به طلاق هم نباشید. در آن هنگام می توانید به تنهایی تقاضای طلاق کنید. مشاوره خانواده می تواند در این زمینه به شما کمک کند.

اگر شما و همسرتان یکجا تقاضای طلاق می کنید و فرزندی ندارید، محکمه ابتدائیه می تواند در اسرع وقت یک حکم (یک فیصله) را صادر کند. اگر فرزندان زیر ۱۶ سال دارید یا یکی از شما خواهان طلاق نیستید، به شما فرصت داده می شود که فکر کنید. این بدان معناست که شما وقت دارید به این فکر کنید که آیا واقعاً می خواهید طلاق بگیرید. مهلت تامل یا دورۀ سازش حداقل شش ماه و حداکثر یک سال است. هیچ الزامی برای زندگی مشترک در طول دوره مهلت تامل یا دورۀ سازش وجود ندارد.

اگر بعد از شش ماه هنوز می خواهید طلاق بگیرید، باید خودتان با محکمه ابتدائیه تماس بگیرید. به این می گویند که شما طلاق خود را تکمیل می سازید. اگر در این مورد که می خواهید طلاق خود را تکمیل نمایید یک نامه را به محکمه تحویل ندهید، محکمه ابتداییه تقاضا شما برای طلاق را فسخ می نماید. آن وقت درخواست طلاق شما دیگر اعتبار ندارد. اگر محکمه ابتدائیه مشکوک باشد که یکی از شما برای ازدواج نمودن وادار ساخته شده اید (ازدواج اجباری) در آن صورت محکمه می تواند بدون این که برای تان وقت تفکر بدهد، بلافاصله برای طلاق حکم صادر نماید.

محکمۀ خانواده

اگر می خواهید از هم جدا شوید ولی در مورد محل زندگی فرزندان تان یا هم این که درباره معاشرت والدین با فرزندان با هم به توافق نمی رسید، در آن صورت می توانید با محکمۀ خانواده تماس بگیرید. محکمۀ خانواده دارای یک شعبه در شهرداری است که به والدین در هنگام گرفتن طلاق، کمک می کند. محکمه نيست. محکمۀ خانواده مراقب است تا منافع کودک در مرکز توجه قرار داشته باشد. آنها به والدین در یافتن راه های حل مناسب در مورد محل زندگی کودک و این که چه کسی باید در مورد کودک تصمیم بگیرد، کمک می کنند. این را گفتگو برای همکاری می نامند. محکمۀ خانواده نیز دارای رازداری وظیفوی می باشد.

اگر در مورد کمک محکمۀ خانواده به توافق نمی رسید، می توانید به محکمه ابتدائیه مراجعه کنید. سپس محکمه ابتدائیه در مورد محل زندگی کودک واین که کدام یک از شما اجازه خواهد داشت درمورد کودک تصمیم گیری کند، فیصله خواهد نمود. محکمه ابتدائیه از محکمۀ خانواده درشهرداری شما می خواهد که قبل ازتصمیم گیری، تحقیقات خود را انجام بدهد.